Het ervaren van de 5 stadia van verdriet bij diagnose van een terminale ziekte

In dit artikel

• Ontkenning
• Woede
• Onderhandelen
• Depressie
• Aanvaarding

Psychiater Elizabeth Kübler-Ross was de eerste die duidelijk de vijf stadia van verdriet definieerde die je ervaart wanneer je de diagnose terminale ziekte krijgt. Deze stadia, of stappen, zijn de meest voorkomende progressie van emoties bij verwoestend nieuws. Zij zijn:

1. Ontkenning , of “nee, dit moet een vergissing zijn. Je hebt mijn laboratoriumresultaten door elkaar gehaald met die van iemand anders. '
2. Woede en frustratie bij het horen van dergelijk slecht nieuws. “Dit is volkomen oneerlijk. Waarom ik? Ik verdien dit niet! '
3. Onderhandelen , proberen te zien of het doen van een verlossingsdaad u kan redden. 'Als ik terugkeer naar mijn geloof, zal God mij dan sparen?'
4. Depressie , terwijl het nieuws doordringt. 'Wat heeft het voor zin, ik ga binnenkort dood.'
5. Aanvaarding , of de laatste fase in het proces, waarin je begrijpt dat dit niet te vermijden valt en je net zo goed je laatste maanden / dagen / momenten vredig en liefdevol kunt beleven.

Deze fasen zijn geen nette, lineaire progressie. Mensen die door de vijf rouwfasen gaan, kunnen van tijd tot tijd teruggaan naar een eerdere fase, en ook vooruitgaan door een fase over te slaan maar er vervolgens weer naar terug te keren.

Er is geen vast tijdschema voor de beweging door de fasen, en sommige mensen zullen langer in een bepaald stadium blijven dan anderen.

Laten we deze stadia eens bekijken, en de redenen waarom ze vaak worden gevoeld door mensen die een rouwproces doormaken.

1. Ontkenning

Ontkenning is de manier waarop de hersenen onze geest vreselijk nieuws laten verwerken op een manier die gemakkelijker is voor onze mentale toestand. Ontkenning heeft dus een doel: het stelt ons in staat om dit nieuws op een aangenamere, zachtere manier te filteren. Het helpt ons aanvankelijk de brute informatie te overleven, stelt ons in staat het invoerproces te versnellen, zodat het niet meer is dan we aankunnen.

Afhankelijk van de persoon kan de ontkenningsfase overal van 24 uur tot & hellip; voor altijd duren.

De meeste mensen verlaten deze fase uiteindelijk als ze het nieuws accepteren en zich sterk genoeg voelen om alles binnen te laten.

2. Woede

Het komt zelden voor dat iemand zich niet boos voelt als hij vreselijk nieuws ontvangt. Woede is een normale reactie en niets om je voor te schamen. Laat niemand je vertellen dat je niet boos moet zijn, dat het een verspilling van energie is, want 'je kunt niets aan de situatie doen'.

Accepteer je woede en voel het volledig. Duw het niet opzij. Je hebt het recht om boos te zijn; het leven heeft je een oneerlijke hand gegeven.

Woede is gemaskeerde pijn . Wanneer de woede verdwijnt, blijft de pijn achter, wat ook een heel natuurlijke reactie op je situatie is. Hoe ga je om met deze woede? Bedenk dat het goed is om er gewoon in te zitten en het te voelen. Het zal je geen pijn doen. Als je de behoefte voelt om door deze fase te haasten, kun je meditatie, gebed of een zachte sport zoals yoga proberen om je geest tot rust te brengen.

3. Onderhandelen

Proberen te onderhandelen over een slechte diagnose is een natuurlijke reactie, ook al weet je logischerwijs dat het magisch denken is. Maar je hebt gelezen over mensen die op wonderbaarlijke wijze worden genezen door naar Lourdes te gaan, of door een speciaal dieet te volgen dat bijvoorbeeld kanker zal genezen, of het goed kan maken voor mensen die ze in hun leven mogelijk hebben gekwetst.

We richten ons op 'als alleen' of 'wat kan ik doen om dit nieuws terug te draaien?' of probeer iets met God te onderhandelen als we maar kunnen worden gespaard.

In dit stadium hebben we ook de neiging om onszelf de schuld te geven dat we deze ziekte op de een of andere manier hebben veroorzaakt. We zullen het verleden herbeleven en wensen dat we nog nooit hadden gerookt, junkfood hadden gegeten of dat we veganisme hadden moeten beoefenen.

We proberen een reden te vinden voor ons ongeluk. Ten slotte begrijpen we de realiteit van onze medische toestand en dat als dit onze weg in het leven is, het zij zo.

4. Depressie

Iedereen die met een terminale diagnose wordt geconfronteerd, zal een tijdje in deze fase doorbrengen. Dit is de diepste fase van verdriet, en als we hier zijn, betekent dit dat we het magische denken van de onderhandelingsfase hebben opgegeven en op weg zijn om onze realiteit onder ogen te zien.

Dit type depressie is situationele depressie en moet niet worden verward met klinische depressie of depressie die vrij zweeft en zonder enige aanwijsbare oorzaak.

Depressie is een volkomen normale en legitieme reactie op deze situatie.

We kunnen ons afvragen wat het nut is om dit of dat te doen, aangezien we deze aarde binnenkort zullen verlaten. Waarom zou je voor je fysieke zelf zorgen? Waarom doorgaan? We kunnen zelfs zelfmoordgedachten hebben, denken dat alles nu beëindigd wordt, zal ons gezin veel pijn besparen , zoals het geval was met komiek Robin Williams en zijn dodelijke ziekte.

5. Acceptatie

De laatste fase van verdriet is acceptatie. In deze fase beginnen we ons te realiseren wat er op het spel staat en dat we ons daarop moeten voorbereiden.

Acceptatie betekent niet dat we in orde zijn met de situatie .

Het betekent alleen dat we het nieuws hebben geïntegreerd en nu onze zaken op orde zullen krijgen. Dit is ons nieuwe normaal. Velen van ons zullen beginnen contact opnemen met onze dierbaren en verlangen ernaar om op dit punt quality time met hen door te brengen.

Onze relaties zullen sterker worden en we zullen niet 'de kleine dingen zweten', want we weten wat nu belangrijk is. Mensen in deze fase voelen hun band met anderen vaak heel diep, en geven aan dat het enige dat belangrijk is in het leven de liefde is die je geeft en de liefde die je ontvangt.

Deel: