De ellendige zegen van hopeloosheid in relaties
In dit artikel
- Ons hart wil een eeuwig geluk als we ons eenmaal hebben geopend voor een andere ziel
- Als u een situatie verkeerd interpreteert, blijft u vastlopen
- Zelfeffectiviteit is de sleutel om wrok te overwinnen
- We hebben de neiging om op zoek te gaan naar wat bekend is
Wat heeft hoop ermee te maken? Alles? Au Contraire, zeg ik!
Ik heb gemerkt dat een van de meest pijnlijke maar essentiële onderdelen van elke liefdesrelatie de acceptatie van hopeloosheid is. Er zijn momenten waarop ik, in tegenstelling tot de realiteit voor mij, aan iemand heb vastgehouden lang nadat ze geïnteresseerd waren om hun aandacht met mij te delen.
Als vertrouwen het gevoel is dat je hebt voordat je een situatie volledig begrijpt, heb ik me schuldig gemaakt aan de overtuiging dat ik een relatie kan herstellen die verbroken is buiten mijn begrip.
Er is iets te zeggen over doorzettingsvermogen, begrijp me niet verkeerd en in een huwelijk of een toegewijd partnerschap, wachten op een periode van ontkoppeling is waar we ons als volwassenen voor aanmelden.
Ons hart wil een eeuwig geluk als we ons eenmaal hebben geopend voor een andere ziel
Iedereen die een ouder of familielid heeft gehad, kent de ondraaglijke overtuiging dat ze kunnen voorkomen dat dit soort pijn ze ooit weer zal verwonden.
Mijn punt is dat soms de dwaze boodschap om een luchtspiegeling op te zetten, iemand in een konijnenhol kan leiden door een script uit de kindertijd na te leven dat niets te maken heeft met het hier en nu.
Compenseren voor wat ik als kind niet had, een gat vullen dat lang geleden is gegraven, is mijn levenslange blinde bluf geweest. Het is altijd moeilijk geweest om te geloven dat ik ervoor kan zorgen dat de dingen anders lopen dan toen ik te jong was om te controleren wat mij is aangedaan.
Als u een situatie verkeerd interpreteert, blijft u vastlopen
Toen ik jonger was, was ik ooit verliefd op een muzikant die meer van zijn klarinet hield en van het plezier om alleen of met zijn team te spelen, meer dan ik ooit kon bevatten.
Ik heb geen talent of passie voor kamermuziek en zou me gekwetst en afgewezen voelen als hij liever met mij oefende of optrad. Mijn wrok en het verkeerd interpreteren van de situatie hielden me vast in de wond van een eenzaam kind toen hij het leven zou vieren met zijn geschenk en me sowieso uitsluit van datgene waar ik niet echt in geïnteresseerd was.
Zelfeffectiviteit is de sleutel om wrok te overwinnen
Lynne Forrest een psycholoog die 'de dramadriehoek: de drie gezichten van het slachtoffer' deconstrueerde, legt dit dilemma uit. Volgens Dr. Forest is het zo belangrijk hoe je het verhaal vertelt van wat je doormaakt.
Als je niet kunt stoppen met het identificeren van de personages in je drama als een 'slachtoffer' of 'vervolger' en blijft proberen iemand te vinden om je te 'redden' in plaats van te opereren vanuit een strategie van zelfredzaamheid, blijf je vastzitten in wrok.
Het grootste deel van mijn leven heb ik mijn creativiteit en energie gebruikt om de puzzelstukjes van mijn jeugd te ordenen met volwassen partners, in het hier en nu, die andere levenspaden en dromen hadden dan ik kon bevatten.
Ik had het zo druk met het voorstellen van een romantisch drama dat niet mogelijk was, dat ik mijn eigen onverschilligheid jegens hen uit het oog verloor en mezelf zag als dat verlaten kind, onbegrepen en onbemind. Waarom iemand de pijn van dit soort verloren zaak moet doorstaan, verloren in het verleden, geen idee, ik zal het nooit weten!
Hier verwierp ik ze zonder enig bewustzijn, en beschuldigde ik hen ervan dat ze me pijn hadden gedaan.
Dat, mijn vrienden, is een hopeloze situatie!
We hebben de neiging om op zoek te gaan naar wat bekend is
Mijn vertrouwdheid was geen recept voor geluk.
Er waren therapie en 12 stapgroepen voor nodig om te zien welke ellende ik veroorzaakte voor mezelf en mijn nietsvermoedende 'slachtoffers' die ik beschouwde als 'daders'.
Voordat ik dit recept voor liefdesverdriet kon veranderen, moest ik wegzakken in de mist van hopeloosheid. Voordat ik terug kon naar de tekentafel, verliefd kon worden, ogen wijd open, had ik een periode nodig waarin ik me kon concentreren op het hebben van een liefdevolle relatie met mij.
Nu voelde dat als echte hopeloosheid!
Het is moeilijk om je beminnelijk te voelen als je jezelf de schuld geeft van de slechte dingen die je als kind zijn overkomen. Het is zelfs nog moeilijker als je niet eens weet dat je dat doet.
Het vinden van gemeenschap, er naar geluisterd worden, de mensen van me laten houden, niet-romantisch, begon mijn schip om te draaien.
Tegenwoordig heb ik hopeloosheid op verschillende manieren aan het werk gezet. Ik blijf hopeloos dat ik ooit perfect zal zijn; dat ik ooit iemand zal veranderen; hopeloos dat allesbehalve eerlijke bedoelingen, vriendelijkheid en duidelijkheid de feitelijke zaden zijn die liefde laten bloeien. Ik heb goede hoop dat ik dat dag voor dag kan doen.
Deel:
